Filmy relacja siostra-siostra, artystka

To przejmująca i bardzo osobista opowieść o doświadczeniu, jakim jest śmierć bliskiego członka rodziny. O tym jaki ma to wpływ na rodzinę, jak dekonstruuje i bezpowrotnie zmienia życie. „Jest to przede wszystkim film o ostatecznej utracie dzieciństwa, o końcu pewnej epoki w życiu i strachu który się z tym wiąże. Giną kolejne nasze światy: dzieciństwo - to prawdziwe, potem to trochę bardziej dojrzałe, potem zostajemy rodzicami, a potem opuszczają nas nasze dzieci; mamy mężów i kochanków którzy też znikają i tak powstają kolejne światy”. Małgorzata Szumowska

Georgia zawsze była ideałem i wzorem dla swojej młodszej siostry, Sadie. W dzieciństwie obie pasjonowały się muzyką. Georgia miała świetny słuch muzyczny, Sadie zawsze starała się dorównać siostrze. Zawsze zazdrościła Georgii jej talentu. Życie Georgii jest nieustającym pasmem sukcesów: podczas koncertów stadiony są pełne wielbiących ją fanów, życie rodzinne również układa się znakomicie. Życie Sadie jest ciągłą wędrówką między tanimi kabaretami, w których wystepuje naśladując swoich ulubionych wokalistów, wciąż poszukując własnego stylu. Georgia mieszka z kochającym mężem Jakiem i dwojgiem udanych dzieci w domu , w którym wychowywały się z Sadie. Oczekuje trzeciego dziecka. Jest ona kobieta bardzo charyzmatyczną, bezpośrednią i miłą. Sadie wędruje od kochanka do kochanka, często są to jednorazowe przygody. Zatraca się w życiu na krawędzi. Pomimo braku talentu u siebie, podziwia zdolności siostry; wydaje się nie zazdrościć sukcesów Georgii, raczej jest z nich dumna. sama marzy o tym, że jej sukces nadejdzie któregoś dnia. aby to osiągnąć wykorzystuje przyjaciół, kochanków, a najbardziej...swoją własną siostrę.

Britt Calhoun, artystka samotnie wychowująca dziecko z Los Angeles, powraca do rodzinnego domu na Święto Dziękczynienia, aby naprawić swoje relacje z matką. Jeszcze nie wie, że matka cierpi na chorobę Alzheimera...

Niepokojący, intensywnie kobiecy portret. Necmi tworzy trudny do zdefiniowania gatunek filmowy, hybrydę opartą na prawdziwej historii, połączenie wywiadu-rzeki ze scenami inscenizowanymi i dokumentalnymi. Bohaterką Should I Really Do It? jest Petra Woschniak, trzydziestokilkuletnia Niemka mieszkająca w Turcji, oryginalna artystka należąca do środowiska stambulskiego undergroundu, która mówi o sobie, że jest po prostu fryzjerką. Rozmowę z Petrą o jej życiu, przypominającą seans erotyczno-terapeutyczny, prowadzi Herold, zmieniający peruki mężczyzna w masce fetyszysty. Zadaje jej najintymniejsze pytania, nie ujawnia celu terapii. Życie Petry pozostaje ironicznym uosobieniem emigranckiego etosu. Stambuł, którego mieszkańcy marzą o ucieczce na Zachód w jej historii jawi się jako miejsce nieograniczonych możliwości, artystycznego i osobistego spełnienia, zabawy i akceptacji odmienności, manifestującej się w stylu życia, wizerunku, twórczości. Bohaterka wciąż podąża pod prąd. Także wtedy, kiedy zostaje wezwana przez umierającą na raka siostrę i przeniesie się do Niemiec, zamieszka w wiosce pod Hamburgiem i spróbuje wykuć własną ścieżkę w twardym materiale panującej normy.