Filmy nagość, lata 70., homoseksualizm

Biograficzna opowieść o pierwszym kobiecym zespole rockowym, który zyskał światową sławę. Ukazuje kulisy tworzenia bandu oraz zdobywaniu popularności przez niego. Historia skupia się przede wszystkim na liderkach zespołu, nastoletnich Joan Jett (Kristen Stewart) i Cherie Currie (Dakota Fanning), których życie nie stroniło od muzyki, seksu i wszelkiego rodzaju używek.

Film jest rekonstrukcją ostatnich godzin życia twórcy Dekameronu. Bohatera poznajemy w momencie, gdy skończył realizację skandalizującego Salo, czyli 120 dni Sodomy i przymierza się już do prac nad nowym filmem. Spotyka młodego chłopaka, którego zabiera na plażę w Ostii. Feralna podróż kończy się tragiczną śmiercią reżysera.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Film składa się z trzech segmentów, które pozornie łączą jedynie ściany pewnego domu. Pierwszy segment - 1961 rok. Kiedy Abby umiera, jej wieloletnia partnerka, Edith, musi w ciszy przeboleć uważanie jej za osobę obcą przez szpital i rodzinę Abby. Drugi segment - 1972 rok. Linda, zagorzała feministka, wraz ze swymi przyjaciółkami wybiera się do jedynego baru dla lesbijek. Tam poznaje Amy, która jest dla jej przyjaciółek zbyt męska i przez to nietolerowana. Linda mimo wszystko zakochuje się w niej. Trzeci segment - 2000 rok. Fran i Kal chcą mieć dziecko. Zaczyna się poszukiwanie odpowiedniego dawcy nasienia...

Jest rok 1975. Göran i jego przyjaciele decydują się na eksperyment - postanawiają żyć razem pod jednym dachem. Dni upływają im na medytacji, rozmowach, piciu wina i uprawianiu wolnej miłości. Pewnego dnia do komuny przybywa siostra Görana. Zmęczona swoim małżeństwem, chce ułożyć sobie życie od nowa. Jednak życie w komunie, ze swobodnym stosunkiem do seksu, palenia trawki, jest bardzo różne od tego, do jakiego przywykła. Jej niespodziewane pojawienie się, powoduje zamęt wśród mieszkańców wspólnoty, odsłaniając ich skrywane dotąd fantazje i pragnienia.

Lato w Nowym Jorku nigdy nie było bardziej upalne niż w 1977 roku - temperatura utrzymywała się niezmiennie powyżej 40 stopni Celsjusza. Działy się wtedy rzeczy wielkie i straszne. Na miasto spadła plaga kradzieży. Yankees wygrali mistrzostwa świata w baseballu. Trwało dyskotekowe szaleństwo, eksplodował punk rock. Noce spędzano w kultowych klubach 'Studio 54' i 'Plato's Retreat'. Ale kiedy nadchodziła noc, nadchodził też strach - w Nowym Jorku pojawił się psychopata, strzelający z rewolweru kaliber 44 do przypadkowych ludzi. Morderca, nazwany przez prasę "Syn Sama" ("Son of Sam"), dokonał serii potwornych mordów. Nowy Jork ogarnęła panika. Z właściwą sobie wirtuozerią Spike Lee tworzy panoramiczny obraz wydarzeń tamtego lata - lata Sama. "Mordercze lato" pokazuje, w jaki sposób pod wpływem morderstw Syna Sama dezintegruje się życie na Bronksie, zaufanie zmienia się w strach, a przyjaciele stają się wrogami. Film opowiada prawdziwą historię. "Stare, dobre czasy" - mówi z ironią i nostalgią na początku filmu legendarny dziennikarz Jimmy Breslin, wspominając Nowy Jork 1977 r., kiedy narkotyki i przemoc były wszechobecne, a całe miasto żyło w strachu przed Synem Sama. Breslin otrzymywał listy od Syna Sama, czyli Davida Berkowitza. Zanim jednak Berkowitz został złapany, zabił 6 osób i 7 ciężko ranił.

Bogata, młoda, pełna życia dziewczyna z Kalifornii udaje się do Nowego Jorku. Tam spotyka młodego artystę, Andy'ego Warhola, który obiecuje jej to, o czym zawsze marzyła: zrobi z niej gwiazdę! Film jest biografią aktorki Edie Sedgwick, której kariera na chwilę zabłysła dzięki udziałowi w krótkometrażowych filmach Warhola. Edie wkrótce jednak traci kontakt z rzeczywistością uzależniając się od alkoholu i lekarstw. Umiera mając zaledwie 28 lat.

Oparta na faktach historia amerykańskiego turysty aresztowanego za przemyt haszyszu. Przez 4 lata znosi nieludzkie traktowanie w tureckim więzieniu. Przed końcem wyroku ponownie staje przed sądem, który skazuje go na 30 lat. Tylko dzięki hartowi ducha i wsparciu współwięźnia udaje mu się przetrwać i zdobyć się na odwagę, by złapać tzw. "midnight express" (slang. "ucieczka").

W 1976 roku naiwna Mary Ann Singleton przeprowadza się do San Francisco, gdzie poznaje nową rodzinę — kolorowych mieszkańców kamienicy przy 28 Barbary Lane.

To jeden z tych filmów, co to są "o życiu". Opowiada losy trójki bohaterów, którzy próbują razem ułożyć sobie życie. Dwóch mężczyzn i kobieta. Wątek gejowski. Rozterki psychiczne, przełomowe wybory życiowe. Film ciągnie się od wczesnych lat dziecięcych bohaterów do pełnej dorosłości. Spokojna opowieść o niespokojnych duszach.